| Wetenschappelijke betekenis |  | Het Varicella Zoster virus (VZV) is een DNA-virus dat behoort tot de herpesviridae. Het virus is de verwekker van waterpokken. Na een primaire infectie trekt het Varicella virus zich terug in de zenuwcellen van de sensorische ganglia, waar het latent aanwezig blijft. Geschat wordt dat bij ongeveer 30% van de geïnfecteerde personen een reactivatie optreedt onder de vorm van "zona" (synoniemen: gordelroos en herpes zoster), een pijnlijke, unilaterale, vesiculaire uitslag in 1 of 2 aaneensluitende dermatomen.
Immuungecompromitteerde patiënten hebben een hoger risico op VZV reactivatie, zeker indien er een verminderde T-cel gemedieerde immuniteit is.
Risicogroepen zijn transplantpatiënten, patiënten onder immunotherapie of hoge dosissen corticosteroïden, patiënten die chemotherapie krijgen en HIV-patiënten. Het ziektebeeld kan in deze groep ook veel ernstiger zijn met zeer uitgebreide huidletsels en orgaanaantasting.
Naast de klassieke huidmanifestaties kan een VZV-infectie ook gepaard gaan met neurologische complicaties zoals vb. myelitis, perifere neuropathie, Guillain-Barré, herpes zoster ophtalmicus, aseptische meningitis of encephalitis. De diagnose van deze laatste 2 beelden kan gesteld worden door het aantonen van het VZV in cerebrospinaal vocht met PCR.
|